واگویه های دلارام

اول اجازه بدین من دلارام در مورد سبک انتخاب خودم در زمینه فیلم بهتون بگماول اینکه سریال ها هیچ جذابیتی برای من ندارند . من آدم قطعیت مطلق هستم و از دنبال کردن و انتظار کشیدن برای دیدن نتیجه هر موضوعی به شدت خسته میشوم.و اینکه موضوعی ولو بسیار حیاتی رو همانگونه با پارانتز باز وا بگذارم هست. پس سعی کنید سریالی رو بهم معرفی کنید که پخش شده و تمام مجموعه های آن را در دست دارید. جوانتر که بودم ژانر وحشت و ترس ، مالیخولیای روحی من بود و چون اندکی عاقل تر شدم فیلم های اکشن و جنایی هالیود بخش لاینفک وجودی من شدامــــــــا امـــــا .تنها فیلمهایی که بتوانند بخش فلسفی و مبهم و مه آلود عمیق ترین بخش های وجودی تورو به چالش وا دارند میتوانند من نوعی رو دو ساعت شاید بیشتر جلوب صفحه مرموز و اعجاب انگیز ثابت و ثامت و ساکن نگه دارند.امروز بر حسب اتفاق فیلمی رو دیدم از کافمن. کارگردانی که همیشه منشوری را به دست به بیننده میدهد تا از هر سوی آن که بنگری جلوه ای بدیع و تفسیر ناپذیر و قطعا تاویل نشدنی را ارِه میدهد و همان لحظه ای که ذهنت را لابلای احساسات درگیر ده به شکلی مرموز هم از ذهن میگریزد.کافمن همیشه به دنبال دنیای  پر از تنهایی و ناراحتی،زندگی های سراسر تنش پر استرس ادمهاست  و در روابط میان آدمیان با تمی از تنهایی ، نا امیدی حسرت و مغاک میان زمان و حافظه سیری بس پیچیده و بی مرز میان فضای خیال و واقعیت را تصویر میکند. من فیلم دیگیری که از این کارگردان قدر قوی دیدم فیلم درخشش ابدی یک ذهن پاک بود که به مفهوم واقعی کلمه توانست دلارم بی حوصله را ساعتی میخکوب کند و ذهنش را به چالش بکشد.پی نوشت " ما می توانیم در کابوسهیا دیگران زندگی کنیم.پی نوشت 2 : توصیه ای از یک دوست -   به خاطر داشته باش: در زمان تردید هرگز آنچه را که واقعاً می‌خواهی انجام دهی، انجام نده.